Hoewel de bio-industrie in Marokko niet zo gangbaar is als in sommige andere landen, is het toch een groeiend probleem in de landbouwsector van het land. Met de toenemende vraag naar vlees, eieren en zuivelproducten zijn er landbouwactiviteiten op industriële schaal ontstaan ​​om aan de behoeften van de consument te voldoen. Deze industriële boerderijen geven vaak voorrang aan efficiëntie en winst boven dierenwelzijn, wat leidt tot overbevolkte en onhygiënische omstandigheden voor het vee.

In Marokko kunnen de industriële landbouwpraktijken verschillende aspecten van de veehouderij omvatten, waaronder de intensieve productie van pluimvee, vee en zuivel. Deze operaties omvatten doorgaans het opsluiten van grote aantallen dieren in besloten ruimtes, met beperkte toegang tot natuurlijk licht, frisse lucht of buitenruimte. Dieren kunnen worden onderworpen aan routinematige praktijken zoals ontsnavelen, couperen van de staart en castratie zonder verdoving om de kosten te minimaliseren en de productiviteit te maximaliseren.

Ook de milieu-impact van de bio-industrie in Marokko is een punt van zorg, waarbij intensieve veehouderij bijdraagt ​​aan de vervuiling van lucht, water en bodem door de ophoping van afval en afvoer van veevoederplaatsen en mestlagunes. Bovendien kan het wijdverbreide gebruik van antibiotica en groeihormonen in de bio-industrie risico’s voor de volksgezondheid met zich meebrengen door de ontwikkeling van antibioticaresistente bacteriën en de aanwezigheid van hormoonresiduen in voedselproducten.

Hoewel er enige inspanningen zijn geleverd om de omstandigheden in de industriële boerderijen in Marokko te reguleren en te verbeteren, moet er nog veel werk worden verzet om de humane behandeling van dieren te garanderen, het milieu te beschermen en duurzame landbouwpraktijken te bevorderen. Publiek bewustzijn, pleitbezorging voor dierenwelzijnswetten en steun voor kleinschalige, duurzame landbouwactiviteiten zijn essentieel bij het aanpakken van de uitdagingen die de bio-industrie in Marokko met zich meebrengt.

Fabrieksboerderijen die intensieve opsluitingssystemen gebruiken, ontzeggen dieren veel van hun meest fundamentele gedrags- en fysieke behoeften. Ofwel door opsluiting in kooien of door overbevolking in weidegronden en hokken, zijn de dieren niet in staat om op een normale manier sociaal met elkaar om te gaan. Deze onnatuurlijke omstandigheden leiden vaak tot agressie bij de dieren, maar ook tot verveling, frustratie en stress.

De veehouderij beweert vaak dat deze dieren zich niet zo goed zouden voortplanten als ze onder stress stonden. We kunnen echter naar puppy- en kattenmolens kijken om te zien dat deze logica niet waar is. Bovendien worden deze dieren routinematig medicijnen en hormonen toegediend om de kans op een ziekte-uitbraak tegen te gaan, wat een veel groter risico met zich meebrengt omdat zoveel dieren zo nauw opgesloten zitten. Deze medicijnen worden ook gegeven om de groei van de dieren te versnellen.